Weerbaarheid in Palestijns gebied.

Gepubliceerd: woensdag 22 maart 2017 Geschreven door User

Op de laatste dag brengt de bus ons naar het herdersveld of een tuin rondom een eenvoudig kerkje te Betlehem. Een plaatselijke inwoner geeft ons uitleg over de grenzen tussen de Israëlische staat en het Palestijnse gebied. Deze grenzen beperken de mobiliteit en andere vrijheden. De internationale druk hiertegenover is groot en dat leidt in sommige gevallen zelfs tot een handelsboycot tegen de staat Israël. Er is duidelijk een groot gebrek aan dialoog. Toch moeten de inwoners met deze dagelijkse realiteit leven. Weerbaarheid is daarbij een sleutelwoord, niet in het minst in vluchtelingenkampen. In een van de kampen, dat bestaat sinds de oprichting van de staat Israël, bezoeken we een organisatie die culturele activiteiten aanbiedt aan jongeren. Een meerderheid van de inwoners is er jonger dan 18 jaar oud. Bovenop de torenhoge werkloosheidsgraad loopt een hoge muur met militaire uitkijkpost.

In die omstandigheden acteert organisatie Alrowwad volgens een lovenswaardig filosofie. Door middel van dans, zang en theater wil het gewoon deel uitmaken van een wereld die mogelijkheden biedt. De verantwoordelijke legt ons uit dat ieder persoon een actor van verandering is. "Wonderen komen niet vanzelf, maar worden door zichzelf in gang gezet. In tegenstelling tot het verleden is gewelddadig verzet niet meer aan de orde. Er zijn andere helden dan Rambo nodig. We kiezen niet voor geweld of te sterven, maar om te leven want niemand is geboren om te haten. Wij willen trots zijn op wat we doen, dingen opbouwen, de ander nabij komen, we willen bestaan." 

 

Vervolgens luisteren we naar een gedicht uit het theaterstuk van Cyrano de Bergerac: 'Que faudrait-il faire'. Het vat op een poëtische wijze de artistieke activiteiten samen waarin zelfbeschikking, authenticiteit en integriteit zowel missie als product zijn.

We komen niet uit het niets, oppert de verantwoordelijke. De eerste vrouwenbeweging die manifesteerde in 1920 was Palestijns net als een van de eerste actieve vrouwelijke fotografes. Er is een traditie van literatuur en muziek. De havenstad Jaffa is sinds lang actief in export van appelsienen en kent een rijke agricultuur.. Later op de middag kunnen we zelf proeven van de heerlijk bereidde tajineschotels. Maar we worden iets later ook geconfronteerd met jongeren die stenen gooien en misschien niet veel anders om handen krijgen. 

"Wat kunnen wij voor jullie doen?" vraagt een van de ambassadeurs zich af. Het antwoord luidt: "Verantwoordelijkheid nemen in positieve en constructieve acties; werken aan veerkracht en zich niet laten ontmoedigen; de andere niet vernederen. Hoop overbrengen in hopeloze situaties. Achter stereotypes in de media kijken maar zelf op zoek gaan naar schoonheid, partnerschappen en verder blijven werken aan vrede." Als afsluitende laten de ambassadeurs hun emoties de vrije loop met grafitti, in navolging van de artiest Banksy die vlakbij een eigen hotel opent.

Onze volgende en laatste bestemming is de geboorteplaats van Jezus. Niet buiten de stad, maar in een kribbe midden in de stad waar nu de geboortekerk staat. Een herberg die geen plaats heeft voor een man met zwangere vrouw strookt niet met de plaatselijke gastvijheid. Bovendien kan het woord 'katalona' dat vertaald wordt als 'herberg' even goed een 'woonst' zijn. De kribbe stond dan niet in de woonst maar wel in een soort kelderstal. Bij het einde van deze reis willen we toch vooral onthouden wat ons heeft bewogen en hoe we dit verder kunnen zetten als 'acteurs van verandering'. De ambassadeurs van dialoog keren terug naar Brussel om hopelijk met evenveel overtuiging als de herders destijds hun ervaringen te delen.

 

Hits: 3354